فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 5، شماره 3، پاییز 91 ، شماره پی در پی 17

بررسی سبک شعر مجد همگر شیرازی از دیدگاه مسائل ادبی

صفحه (0 - 0)
محمّدحسین کرمی،روح‌الله خادمی
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده
مجدالدّین همگر شیرازی (607 686 هـ. ق)، از شعرای معروف ایران در سدۀ هفتم هجری است. او شاعری را در دربار اتابکان فارس آغاز کرد و پس از برافتادن سلغریان، چندی را در خدمت قراختاییان کرمان به مداحی سپری کرد و در آخر به خاندان جوینی در اصفهان پیوست و پس از زوال آنان در تنهایی درگذشت. دیوان چاپی او حاوی 6201 بیت و شامل قصاید، غزلیات، ترکیببندها، قطعات و رباعیات است.سؤال اصلی این پژوهش آن است که جایگاه و نقش مجد همگر در تغییر و تحولات سبکی قرن هفتم چیست و شعر او در کدامیک از تقسیمبندیهای متداول سبک شعر فارسی جای میگیرد. برای پاسخ به این سؤال، ویژگیهای شاخص ادبی شعر مجد همگر که به نوعی تعیینکنندۀ سبک شخصی اوست، برای بررسی انتخاب شده و مباحثی مانند صور خیال، صنایع بدیع معنوی، تصویرسازیها و قالبهای شعری دیوان مجد همگر مورد تجزیه و تحلیل سبکی قرار گرفته است. به طور کلی در پاسخ به سؤال پژوهش، میتوان شعر مجد همگر را ادامۀ سبک دورۀ سلجوقی دانست که در قرن هفتم نیز به حیات خود ادامه داده و جنبههایی از شعر او مثل غزل و رباعیاتش در تکوین شعر فارسی مؤثر بوده است. سبک سلجوقی، سبک بینابین خراسانی و عراقی است که هم در دورۀ سلجوقیان و هم در دربارهای ملوکالطوایفی پس از فروپاشی سلاجقه، مورد توجه و اهتمام شعرای مدیحهسراست.

کلمات کلیدی
مجد همگر , سبک شعر , ویژگیهای ادبی